Zo blijf ik in 2018 lief voor mezelf

 

Maar het was ook weer een jaar van immens hard werken. De afgelopen twee weken Kerstvakantie waren erg nodig. De eerste week was er om totaal uit elkaar te vallen en te verkruimelen (lees: films kijken op de bank en mijn telefoon heb ik even achter de kachel laten verdwijnen). De tweede week voelde ik toch ergens weer wat zin om te leven in het systeem terug sijpelen: zin om boeken te lezen, zin om te tekenen, om dingen te maken. Maar nog geen zin in werken, haha. Ik heb me het afgelopen jaar echt vaak een soort machine gevoeld: ik was alleen maar bezig met ‘nuttige dingen’. Geld verdienen, netwerken, bla bla bla… Maar de Kerstvakantie heb ik mezelf goed getroost, ben ik lief geweest voor mezelf, zonder me te overeten aan het Kerstdiner of bakken met geld uit te geven. De fijnste dingen zijn gek genoeg toch vaak gratis. Dit waren mijn favoriete troosters die me weer frisse moed hebben gegeven voor het aankomende jaar:

 

Als ik het leven niet meer trek, ga ik zingen. De hele dag door, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Alsof mijn hart overloopt van emotie en frustratie en het eruit moet als geluid. Lekker meezingen is dan fijn en helpt enorm om stoom af te blazen… En wie mij goed kent weet dat ik als sinds m’n 13e fan ben van Jack White (van de White Stripes y’all). Eigenlijk zat ik op zijn nieuwe album te wachten, maar omdat die nog niet uit is, stuurde Youtube me naar de muziek van zijn ex-genoot; Karen Elson. Zij heeft afgelopen jaar een mooie plaat uitgebracht: Double Roses. Het is een fijne mix van folk, pop en rock. Allemaal poëtische en treurige liefdesliedjes (zou ik ook schrijven als ik niet langer samen was met Jack, haha). Aanrader. Fijne plaat.

Daarnaast was ik het afgelopen jaar erg blij met het ontdekken van deze songs van Woodkid, Eivør en Obel.

 

En omdat die muziek dus helpt, en ik niet uitkijk naar de maandagen en dinsdagen waarop ik me doorgaans met de trein naar Den Haag verplaats, ben ik mijn iPod maar eens gaan opgraven (ben ik ook meteen van het schuldgevoel af, dat ik dat ding eigenlijk al heel lang niet meer heb gebruikt). Ik heb weer een fijne playlist samengesteld. Wat voelt dit lekker nostalgisch. Laat die stomme treinritten maar komen. Ik kan ze aan!

 

En dan is er nog die ene andere plek waar ik me verstop tijdens de vakanties: de bibliotheek in Rotterdam. Fijne boekjes zoeken over vegan koken, handwerken… ik kan daar echt uren zitten, plaatjes kijken… en weer helemaal vol goede zin en frisse moed naar huis gaan.

 

 

Zo kwam ik dankzij een mooi ouderwets boek over handwerken op het idee om te gaan borduren. Zo heb ik dit testje gedaan om wat borduurtechnieken te leren. Geen idee in hoeverre ik ooit ook echt een groot werkstuk ga maken. Maar ik vind het gewoon leuk om te leren hoe technieken werken en hoe de kleding die ik draag wordt gemaakt. 

En ik word lekker rustig van al dit gefriemel. So why not? Misschien resulteert het ooit nog in een leuk klein detail op een saaie blouse of jurk. En langzaam gaan we zo weer terug in de opwaartse spiraal.

 

 

Soms kom ik er niet aan toe om mijn goede voornemen van opruimen in huis op te pakken. Dan voel ik me de hele vakantie schuldig omdat ik vind 'dat ik dat wel zou moeten doen'. Dit jaar lukte het dus voor de helft. En dat is prima zo. Ik denk dat ik er uiteindelijk meer aan heb om dit relatief trage ritme en inspiratieflow vast te houden, dan meteen weer als een kip zonder kop door te denderen. 

Ik neem gewoon lekker mijn iPod mee voor onderweg, ik zet de blieb-boeken naast de bank, zodat ik eerder verleid raak tot bladeren dan tot Netflixen en hetzelfde doe ik met mijn borduurraampje. Die gedachte maakt het feit dat de werkgekte weer gaat beginnen toch draagbaar ;)